Usługi

LIKWIDACJA ZAPACHÓW - DEZODORYZACJA

Usuwanie niepożądanego zapachu. Usuwany jest niepożądany zapach artykułów codziennego użytku, wody, olejów, ciała, powietrza wnętrz lub strumieni gazów, wprowadzanych do atmosfery z różnych instalacji (np. przemysł, hodowla, obiekty gospodarki komunalnej). Dezodoryzacja jest stosowana m.in. w przemyśle tłuszczowym, podczas wyrobu tłuszczów jadalnych. Dezodoryzacja strumieni gazów odlotowych z różnych obiektów działalności gospodarczej prowadzi do zmniejszenia strumienia zapachowego (ilości odorantów, emitowanych w jednostce czasu). Pozwala zmniejszyć odległości od obiektów, w jakich występują niepożądane zapachy („odory”).

Wszystkie metody dezodoryzacji, niezależnie od skali, mogą polegać na:

zmniejszaniu wielkości strumienia uwalnianych odorantów (usuwaniu przyczyn powstawania nieprzyjemnie pachnących związków lotnych),
zmianach zapachu uwolnionych gazów poprzez:
- usunięcie części zanieczyszczeń, zwłaszcza tych o najbardziej nieprzyjemnym zapachu i niskich progach wyczuwalności zapachu (zobacz też – próg wyczuwalności zapachu)
- wprowadzenie do powietrza takich dodatkowych związków chemicznych, które tworzą z odorantami mieszaniny o wyższym progu wyczuwalności lub przyjemniej pachnące (zobacz też – próg wyczuwalności zapachu mieszanin i jakość hedoniczna)

Wszystkie wymienione sposoby są powszechnie stosowane w życiu codziennym. Używanie różnego rodzaju przypraw ma na celu poprawienie jakości wrażeń smakowo/zapachowych (w tym – zamaskowanie zapachów niepożądanych). Dezodoranty i antyperspiranty hamują procesy mikrobiologicznej degradacji białka, których produktami są liczne lotne związki siarki i azotu, o niskich progach wyczuwalności i bardzo nieprzyjemnym zapachu (siarkowodór, tiole, sulfidy, aminy itp.). Dodatkowo dezodoranty zawierają składniki czynne w procesie percepcji zapachu mieszaniny odorantów – podwyższające próg jego wyczuwalności lub nadające mu przyjemny charakter. Takie środki, jak tzw. „stalowe mydło”, przyspieszają (katalizują) chemiczne reakcje związków o nieprzyjemnym zapachu, np. z tlenem powietrza. Produktami reakcji są często związki bezwonne lub słabiej pachnące (np. siarka, dwutlenek siarki). W niektórych przypadkach zapach produktów utleniania może być silniejszy od początkowego (np. wtedy, gdy produkty utleniania odorantów mają jeszcze niższe progi wyczuwalności i bardziej przykry zapach).Owady wszystkożerne o długości ciała do 30 mm i kolorze ciemnobrązowym. Nie potrafią chodzić po ścianach, świetnie natomiast radzą sobie na wszelkich poziomych powierzchniach. Głównym zagrożeniem z ich strony jest niszczenie produktów spożywczych oraz roznoszenie rożnych chorób i pasożytów.

Dezodoryzację w większej skali, polegającą na oczyszczaniu emitowanych gazów, przeprowadza się takimi metodami, jak absorpcja, adsorpcja, biofiltracja, termiczne lub katalityczne spalanie zanieczyszczeń, utleniania w fazie gazowej (np. ozonowanie) lub zastosowanie wyładowań koronowych

Skuteczność dezodoryzacji

Miarą skuteczności dezodoryzacji może być, na przykład, stopień zmniejszenia:

stężenia określonego zanieczyszczenia lub określonych zanieczyszczeń emitowanych gazów (wpływ zmian stężenia na zapach jest trudny do przewidzenia – bywa niekorzystny),
intensywności zapachu gazu,
odrazy, przy tej samej lub większej intensywności (poprawa hedonicznej jakości zapachu,
zapachowego stężenia zanieczyszczeń w punkcie emisji,
stężenia zapachowego w określonym punkcie otoczenia źródła odorantów w różnych sytuacjach meteorologicznych (oznaczanego metodami olfaktometrii terenowej lub obliczanego metodą modelowania dyspersji),
największej odległości od źródła odorantów, w której ich zapach jeszcze jest wyczuwalny (w różnych sytuacjach meteorologicznych),
intensywności w określonym punkcie otoczenia źródła odorantów (lub zmiana hedonicznej jakości zapachu),
liczby skarg ludności otoczenia zakładu lub negatywnych opinii o jakości powietrza, wyrażanych w czasie badań socjologicznych

Skuteczność wyrażana jako stopień zmiejszenia stężenia zanieczyszczeń bardzo różni się od wyrażanej jako względna zmiana intensywności niepożądanego zapachu w punkcie emisji lub w określonym punkcie otoczenia źródła. Wynika to z logarytmicznego charakteru zależności intensywności zapachu od stężenia zapachowego (prawo Webera–Fechnera).